Τελευταία ποιητική συλλογή είναι η τιτλοφορημένη Ελεγεία και Φούγκα του Ξένου και της Λευκής (Εκδ. Γαβριηλίδη, 2009). Στο πρώτο ημιστίχιο του τίτλου, η πρώτη λέξη «ελεγεία» (θηλυκό ενικού ή ουδέτερο πληθυντικού αριθμού) μας παραπέμπει στα Ελεγεία της Οξώπετρας του Οδυσσέα Ελύτη και το δεύτερο ημιστίχιο, νομίζω, στο ʼσμα της Ιωάννας και του Κωνσταντίνου του Τάκη Σινόπουλου. Τα επίπεδα της συγγένειας μπορούν να εντοπιστούν σε μορφολογικά, ηχητικά, νοηματικά στοιχεία. Ωστόσο, η πρωτοτυπία του Γεωργούση βρίσκεται στη σύνθεση της ποίησης με τη μουσική, δύο είδη τα οποία φαίνεται ότι ελέγχει πολύ καλά ο ποιητής. Η «ελεγεία» είναι ποιητικός όρος, η «φούγκα» μουσικός. Η συνύπαρξη αυτών των δύο όρων σημαίνει πως η συλλογή τείνει να είναι ελεγεία ως προς το περιεχόμενο και φούγκα ως προς τη μορφή. Η φούγκα περιλαμβάνει τρία μέρη: έκθεση, ανάπτυξη, στρέττο. Η ποιητική συλλογή του Γεωργούση υπακούει σ’ αυτήν την αρχιτεκτονική, αλλά έχει τέσσερα μέρη.