Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τόσο οι κριτικοί όσο και οι αναγνώστες που ξέρουν την πρόσφατη ελληνική ιστορία και δεν εθελοτυφλούν, συμμερίζονται τη γνώμη πως ο Λοιμός του Αντρέα Φραγκιά αποτελεί μια αριστουργηματική συμβολοποίηση του ιστορικού βιώματος της Μακρονήσου, που πηγάζει από τα βιώματα του ίδιου του συγγραφέα στο στρατόπεδο αυτό, και από την καλλιτεχνική του βούληση να εκφράσει το βίωμα αυτό με τρόπο που να αναδείχνει τις καθολικές και διαχρονικές διαστάσεις του. Διαφέρουν, ωστόσο, στην οπτική από την οποία βλέπουν και προσεγγίζουν τη συμβολοποίηση αυτή, πολιτική, ιδεολογική, λογοτεχνική, μορφολογική, αισθητική.