Κάθε αφήγηση αποτελεί σύμφωνα με τους σύγχρονους θεωρητικούς μια σύνθεση ειδικότερων τεχνικών που αφορούν τον χρόνο, τον τρόπο και τη φωνή. Ο ιδιαίτερος τρόπος που κάθε συγγραφέας συνθέτει τα επιμέρους τεχνικά αφηγηματικά στοιχεία δημιουργεί το δικό του αφηγηματικό τρόπο, το ύφος του. Όμως το σημαίνον, το έργο, ανταποκρίνεται σε ένα βαθύτερο περιεχόμενο, το σημαινόμενο, που εκφράζει την αξιολογία του έργου και του συγγραφέα του. Η εναρμόνιση όλων αυτών των στοιχείων δίνει και το βαθμό επιτυχίας του έργου, πάντα σε σχέση με την ιστορική εποχή και τους αποδέκτες του μηνύματος. Κατά τη γνώμη μου η Καγκελόπορτα του Αντρέα Φραγκιά είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της μεταπολεμικής πεζογραφίας μας, γιατί είναι ένα έργο στο οποίο υπάρχει η εναρμόνιση των στοιχείων που προαναφέρθηκαν, κι επιπλέον είναι ενταγμένο μέσα στους προβληματισμούς του ιστορικού χρόνου.