Το αίτημα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου να βλαστήσει ο προσωπικός λόγος και να πληρωθεί το νόημα σε θερμοκρασίες υψηλής υπαρξιακής πίεσης, καθιστά το έργο της μελέτη θανάτου αλλά και ψηλάφηση των τραυμάτων του όντος. Αναζητώντας το ποιητικό της ιδίωμα, αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για γραφή θρήνο, για λόγο μνημόσυνο ή για ενστικτώδη άρνηση του καθημαγμένου κόσμου να ονομάσει φενάκη την ελπίδα και φρεναπάτη την άλλη διάρκεια. Οι νεκροί πάντως, τροφοδοτώντας με τη σιωπηλή τους ευφράδεια το νοηματικό σύμπαν της ποιήτριας, συνδράμουν, ώστε τα επιφαινόμενα να μετατραπούν σε εμπειρία διπλής όψεως.