Στην ποίηση της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, ο αναγνώστης βρίσκεται αντιμέτωπος με την αγωνιώδη προσπάθεια του ποιητικού Εγώ να κρατηθεί μακριά από τη λήθη. Η νοσταλγία του παρελθόντος και ο φόβος της απώλειας των αναμνήσεων αποτελούν το εφαλτήριο ενός ασυνήθιστου ταξιδιού στον «ασφοδελό λειμώνα της λήθης» προς αναζήτηση της θεάς Μνημοσύνης. Η αναχώρηση πραγματοποιείται με τη βοήθεια του ύπνου και του ονείρου. Είναι προφανές ότι στην ποίηση της Λαμπαδαρίδου ο ύπνος και το όνειρο είναι έννοιες συνώνυμες και ανταποκρίνονται σε αυτό που οι υπερρεαλιστές ονόμαζαν «κατάσταση του ονείρου».