Στη συντοπίτισσά μου Μαρία Λαμπαδαρίδου-Πόθου χρωστώ ευγνωμοσύνη γιατί αφιέρωσε στη Λήμνο όμορφους στίχους και της έδωσε πρωταγωνιστικό ρόλο στα μυθιστορήματά της, ξεκινώντας από το πολυδιαβασμένο ιστορικό μυθιστόρημα Η Μαρούλα της Λήμνου (1986). Όπως στα χαρακτικά του Λήμνιου καλλιτέχνη Ράλλη Κοψίδη, έτσι και στην ποίηση της Λαμπαδαρίδου-Πόθου ανακαλύπτω αδιάκοπα το νησί μου, ακόμη κι όταν δεν γίνονται άμεσες αναφορές σε αυτό. Και ενώ ο Κοψίδης σχεδιάζει, κυρίως την εγκόσμια Λήμνο της βιοπάλης, που καθαγιάζεται μέσα από τον μόχθο των ανθρώπων της, από τα ποιήματα της Λαμπαδαρίδου-Πόθου αναδύεται η άλλη Λήμνος, η διαποτισμένη από το μεταφυσικό βίωμα της ποιήτριας. Γεμάτη από Ελύτη (όχι τόσο τον δοξαστικό του ʼξιον εστί όσο τον πιο προσωπικό του Φωτόδεντρου και τον πιο πικρό του Ημερολογίου ενός αθέατου Απριλίου και των Ελεγείων της οξώπετρας), αλλά και Σικελιανό (κυρίως τον ορφικό ποιητή της Συνείδησης της προσωπικής δημιουργίας και της δεύτερης σειράς των Λυρικών), η Λαμπαδαρίδου-Πόθου αναπτύσσει έναν ποιητικό λόγο πλατιάς ανάσας, υπαρξιακό αλλά όχι χωρίς ευρύτερες φιλοσοφικές αναζητήσεις, γυναικείο αλλά και βαθιά ανθρώπινο.