Η ποίηση της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου γράφτηκε για να ακούγεται, όχι μόνο για να διαβάζεται, σαν ένα τραγούδι που το παίρνει ο άνεμος και το επιστρέφει ήχο. Είναι η ποίηση του ονείρου, καθώς ο ακροατής εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια αναζήτησης λογικών συσχετισμών και ταξιδεύει αδιαμαρτύρητα πλέον σε έναν φανταστικό κόσμο. Μέσα από τη ρευστότητα αυτού του κόσμου οι συναισθηματικές λειτουργίες προβάλλουν με τη μορφή οπτικών εικόνων και αποκτούν μεγαλύτερη ένταση. «Η Αγωνία της Ύλης» είναι το πρώτο από τα δεκατέσσερα ποιήματα της συλλογής Το Μυστικό Πέρασμα. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, η ενσωμάτωση όμως σ’ αυτήν άλλων διακειμενικών αναφορών προβάλλουν τις προσωπικές της καταγραφές σε ένα επίπεδο πανανθρώπινης συνείδησης.