Σίγουρα οι αναγνώστες αυτής της ποίησης θα οδηγηθούν σε πρωτόγνωρα άλση μιας αλγεινής τέρψης, σε λειμώνες νέους ενός εκστασιακού προοιωνισμού, από τον έντονο, ενίοτε αχαλίνωτο λυρισμό της ποιήτριας. Ο τίτλος της παρούσης συλλογής, «Μυστικό Πέρασμα», μπορεί σε κάποιους να υπαινίσσεται εικόνες διανόησης, εικόνες γαλήνιου υπερβατισμού. Όμως αυτή η ποιήτρια είναι φτιαγμένη από την ακατάπαυστη κίνηση. Ακόμη και όταν κλαίει, μοιάζει να χορεύει, να χορεύει στο δρόμο της προς το Θεό. […] Ο διάχυτος αισθησιασμός των ποιημάτων του Μυστικού Περάσματος είναι σαφώς γυναικείος. Η φλόγα που αναφέρεται σε τόσο πολλούς στίχους της είναι ενίοτε η φλόγα της αγάπης, όμως, άλλοτε πάλι είναι η Ανάσταση μέσα από τις τελετουργίες των αναμμένων κεριών της εκκλησίας, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, από το μυστικισμό και τις λειτουργικές τελετές με τις οποίες η ποιήτρια είναι εμποτισμένη.