Η έννοια του παλίμψηστου συνδέεται με τη γραφή και προϋποθέτει δύο τουλάχιστον κείμενα, που αλληλοπροσδιορίζονται. Από τα τέλη τού 20ού αιώνα ο όρος έχει διευρυνθεί και περιλαμβάνει όλα τα έργα που προέρχονται από ένα προγενέστερο, παραπέμποντας στην υπερκειμενικότητα, όπως φαίνεται στο σημαντικό βιβλίο του Gerald Genette, Palimpsestes. La Litterature au second degre. Στην παρούσα μελέτη, με άξονα το Ξύλινο Τείχος της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου, η λέξη θα χρησιμοποιηθεί με μεγαλύτερο εύρος και θα αναφέρεται όχι μόνο στη γραφή, αλλά και στην Ιστορία. Όσον αφορά στη γραφή, το ενδιαφέρον μας θα επικεντρωθεί στο αφηγηματικό παλίμψηστο, δηλαδή στις διαφορετικές ιστορίες που η μία προστίθεται στην άλλη, στον τρόπο που αυτό επιτυγχάνεται, στο «συνδυασμό […] της αφήγησης με τη χρονικότητα και την ιστορικότητά της», στη συμβολή της μνήμης σ’ αυτήν τη συνεχή κίνηση στο χώρο και στο χρόνο