Στόχος, λοιπόν, της εργασίας μου είναι να εξετάσω πώς η Λαμπαδαρίδου-Πόθου δημιουργεί μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο ρεαλισμό από τη μια και το φανταστικό, παραμυθιακό στοιχείο από την άλλη στο ενδέκατο μυθιστόρημά της, Ο ʼγγελος της στάχτης, στο οποίο αντιμετωπίζει με τη δική της οπτική τα αλληλένδετα θέματα του έρωτα, του θανάτου και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Εδώ τα ζητήματα αυτά επανεξετάζονται σε σχέση με το χρόνο. Τη χρονική διάσταση, άλλωστε, τονίζει η συγγραφέας όχι μόνο με την ιστορία της, αλλά και με τον τρόπο της γραφής της.