Θέατρο της ονειροπόλησης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτή η συλλογή των έντεκα θεατρικών μονολόγων με τίτλο Είμαι ένα άστρο που κλαίει μονάχο. Με πρωταγωνιστή τον ʼνθρωπο, μυθική φιγούρα, και συμπρωταγωνιστές, τη Μοναξιά και τη Μνήμη, η Λαμπαδαρίδου συναρμολογεί «σαν πολύτιμα ψηφιδωτά» τις εσωτερικές της φωνές, τις συνδέει με το σύμπαν και τις εγγράφει στην κοσμική διαχρονικότητα. Με κληρονομιά, ίσως ακόμη και με πεπρωμένο, τη μαθητεία της στο μπεκετικό στοχασμό, η συγγραφέας καταδύεται ως Ποιητής στην «εγκόσμια μοίρα» του ανθρώπου, ανασύροντας μνήμες αρχέγονες, διασωσμένες από την τυραννία του χρόνου, «του ανοιγμένου σαν πελώρια τρύπα». Πρόκειται, γι’ αυτές τις «φωνές»του παρελθόντος που η συγγραφέας θεωρεί «πιο ζωντανές και από την αλήθεια της ζωής μας» και τις αναμοχλεύει, ως άλλη Γουίνι, αδιαφορώντας για τα «πτώματα» και τους «σκελετούς» στο πέρασμα της απόλυτης τραγικότητας.