Στο μυθιστόρημα αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανής η έλλειψη αναφορών στη σωματικότητα της ηρωίδας, στην περιγραφή της ένσαρκης υπόστασής της και των ενδυματολογικών της προτιμήσεων – ακόμα κι όταν αυτές φαίνονται να είναι αναμενόμενες, όπως η σκηνή με τις προετοιμασίες και την παρουσία της Μαρούλας στο επίσημο δείπνο που παρέθεσαν οι Βενετοί προς τιμή της μετά τη νίκη. Αυτή η πρακτική τοποθετεί τη νεαρή πρωταγωνίστρια σε ένα χώρο άυλο και πνευματικό, σύμφωνα με το παράδειγμα των απεικονίσεων της Ζαν ντ’ Αρκ στη γαλλική Γραμματολογία. Η έλλειψη σωματικής εικονοποιίας αναφορικά με το πρωταγωνιστικό πρόσωπο και η εστίαση κατά κύριο λόγο σε εικόνες που προβάλλουν συναισθήματα, ενδόμυχες σκέψεις και πεποιθήσεις, φαίνεται να αποτελούν συνειδητή επιλογή της συγγραφέως, η οποία δημιουργεί έτσι μία ηρωίδα αντάξια ενός ιστορικού μυθιστορήματος: πολύ απόμακρη για να είναι αληθινή, συναισθηματικά όμως οικεία στο νεαρό αναγνώστη.