Το ’κανες καλά που έφυγες, Αρθούρ Ρεμπώ! Τα δεκαοχτώ σου χρόνια ανυπότακτα στη φιλία, στην κακοβουλία, στην ανοησία των ποιητών του Παρισιού, καθώς και στο ζουζούνισμα κηφήνα της οικογένειάς σου από τις Αρδέννες, λίγο τρελούτσικης, έκανες καλά που τα σκόρπισες στους πέντε ανέμους, που τα έριξες κάτω απ’ το λεπίδι της πρόωρης γκιλοτίνας τους. Είχες δίκιο που παράτησες το βουλεβάρτο των τεμπέληδων, τα στέκια των κατουροποιητών, για την κόλαση των ζώων, για το πάρε-δώσε με πανούργους και την καλημέρα των αφελών.