Αλλά η ουσία της ποίησης δε χάνεται. Μ’ αυτήν ζούμε. Και μπορούμε μ’ αυτήν να μένουμε στη φυσιολογική ανθρωπολογική μας κατάσταση, αυτήν που μας αφήνει ελεύθερους από όλα ως την ανάγκη ακραίων αρνήσεων. Αυτή η ποιητική, η αφεαυτής γλώσσα μάς δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίζουμε τη σχέση μας με το ό,τι υπάρχει ή να ταυτιζόμαστε μ’ αυτό, και προπαντός, με αυτή την ίδια τη γλώσσα να αναγνωρίζουμε τη σιωπή, και όχι σαν άρνηση ούτε σαν κατάφαση, αλλά σαν αυτό που είμαστε μαζί της.