Αν λοιπόν ένας ποιητής θέλει να έχει τις δυνατότητες της ποίησης ανοιχτές, νομίζω πως πρέπει να είναι ανθρωπολογικά ελεύθερος. Και δεν είναι, νομίζω, ελεύθερος αν τον ρυθμίζει οποιαδήποτε εξωτερική πρόθεση, η συμμόρφωση με κανόνες αισθητικούς, συντεχνιακούς, προβολής, καταξίωσης. Είναι ελεύθερος αν δε γράφει ό,τι γράφει για λόγο άλλο απ’ το ότι απλώς ασκεί το έργο της γραφής ως μέσο ύπαρξης, και έτσι, όπως όταν περπατάει ή πίνει νερό, όπως αναπνέει. Αν η γραφή είναι ίχνος της αναπνοής του. Μ’ ένα λόγο, αν γράφει όχι για να είναι κάτι, για να πάρει μια ιδιότητα, του ποιητή της συντεχνίας, αλλά γιατί είναι ένας άνθρωπος, που από την ιδιωτικότητά του γράφοντας ανοίγεται στην ανθρωπότητα, στα πράγματα και στο επέκεινα των πραγμάτων. Έτσι έχει ανοιχτά τα μάτια του σε ανοιχτά πράγματα και του είναι προσιτές, απλά και φυσικά, όλες οι οικείες και όλο νέες και ανεξάντλητες πνευματικές δυνατότητες.