Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος στην προσπάθεια να προσεγγίσει ένας μελετητής συνοπτικά το αξιόλογο σε όγκο και αξία έργο του Σωκράτη Σκαρτσή, να αδικήσει το έργο. Επιλέγω, λοιπόν, να μιλήσω μέσα από τους στίχους του ίδιου, τις τοποθετήσεις αυτού και των κριτικών της λογοτεχνίας, με μια συνοπτική ερμηνευτική προσπάθεια, που δεν εξαντλεί το θέμα. Επιχειρώ ένα διάλογο με την ποίηση, στην προκειμένη περίπτωση με την ποίηση του Σωκράτη Σκαρτσή, παρά να την κλείσω πίσω από ένα τείχος υμνητικών σχολίων.