Αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τις βασικές συνισταμένες της ποιητικής του θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως «ποίηση» για τον Σωκράτη Σκαρτσή είναι η ανάγκη και το αίτημα της «κοινωνίας», (κυριολεκτικά) με την έννοια της μετάληψης· μια απαραίτητη προϋπόθεση μύησης, όχι μέσω παθητικής παρακολούθησης, αλλά ως αποτέλεσμα παραγωγικής, ενεργητικής συμμετοχής: «άλλο το θέαμα κι άλλο η συμμετοχή», διαχώριζε τα δρώμενα του καρναβαλιού της Πάτρας, συμπληρώνοντας: η Πάτρα το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να πουλάει, εγώ είχα άλλες επιδιώξεις. Πώς μορφοποιείται λοιπόν η ποιητική δημιουργία, πού εδράζεται, τι προϋποθέτει και προς τι αποσκοπεί; Ο άνθρωπος με τον κόσμο όλο και ολομόναχος, η ζωντάνια και η αλήθεια, ο πόθος του νερού, η δροσιά του ονείρου, το γυμνό σώμα, τα ωραία λουλούδια στο πλατύ λιβάδι, η ανάσα χωρίς αρχή και τέλος, η ωραιότητα των πραγμάτων, τα χρώματα της αιωνιότητας, ως στίχοι-σκέψεις-αισθήματα, δεν αποτελούν απλά τα μέσα της τεχνικής του, αλλά αποδελτιώνουν το είναι της ποίησής του, όχι ατομικά αλλά πανανθρώπινα, «ποίηση», ισοδύναμη της ζωής.