Από τότε που έκανα τις πρώτες σκέψεις για τις επιλογές μου, κάτοικος και ο ίδιος της Μόσχας και επισκέπτης κατ’ επανάληψη της Γιάσναγιας Πολιάνας, το βιβλίο για τον Τολστόι το προόριζα για το τέλος της σειράς. Είχα αρχίσει να σκέφτομαι τον μεγάλο αυτόν συγγραφέα περίπου όπως κι ο ομηρικός ήρωας που κράταγε στη σπηλιά του τον Οδυσσέα να τον φάει τελευταίον. Από τη μεγάλη ρωσική πεζογραφία του 19ου αιώνα έχω αποκομίσει την εικόνα ενός σφιχτοδεμένου πανρωσικού μυθιστορήματος με εκπληκτική οργάνωση και συνοχή σαν να είναι έργο μιας μεγαλοφυΐας. Έργο συλλογικό όπου τα μεγάλα ονόματα που ξέρουμε είναι συγγραφείς και ήρωες μαζί της κοινής τους ιστορίας, με τον Λέοντα Τολστόι να τα συγκεντρώνει όλα μαζί σ’ έναν μνημειώδη τελικό λόγο που ξανοίγει το μεγάλο αυτό δημιούργημα στην απέραντη προοπτική της αιωνιότητας.