Σας παραδίδω λοιπόν τούτο το βιβλίο –και, μαζί, ολόκληρο το έργο– όχι, πιστεύω, με ναρκισσευόμενη υπεροψία, αλλά με ταπεινή υπερηφάνεια. Υπερηφάνεια, γιατί έφερα επιτέλους στο φως, όταν είχα αρχίσει πια να απελπίζομαι ότι θα το κατόρθωνα, κάτι πολύτιμο που σκιρτούσε μέσα μου. Ταπεινή, γιατί τώρα που τέλειωσα, νιώθω πως αυτό το πολύτιμο σκιρτάει εξίσου στις ψυχές πάμπολλων ανθρώπων, δυνητικά του καθενός, και πως αυτό το έργο δεν το έγραψα τελικά εγώ, αλλά ένας άλλος. Πολύ περισσότερο που, ξαναδιαβάζοντάς το ακούω μέσα από τις γραμμές του αμέτρητες φωνές, νεκρών και ζωντανών, φίλων και δασκάλων, γνωστών και αγνώστων, χωρίς τις οποίες η δική μου φωνή δεν θα είχε υπάρξει. Θυμηθείτε τον ποιητή: Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.