Η ποιητική του Σάββα Μιχαήλ, όπως είναι πρόδηλο από τα παραπάνω, ακυρώνει τον εφησυχαστικό ορίζοντα των αναγνωστικών προσδοκιών της επίσημης ιστορίας της λογοτεχνίας. Γιατί η Ιστορία δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί με την εύτακτη, τελεολογική αφήγηση του ορθού λόγου. Σε τελευταία ανάλυση, η Ιστορία δεν αφορά στα γεγονότα αλλά στα ανθρώπινα πάθη. Οι ρωγμές και τα χάσματα, τα τραύματα στο σώμα του ιστορικού χρόνου απορρέουν από το γεγονός ότι το Πάθος δεν μπορεί να εισέλθει σε συνταγματική σειρά, δεν μπορεί να ακολουθεί το συνταγματικό ξεδίπλωμα της αφηγηματικής διαδοχής. Το Homo Poeticus είναι ένα θραύσμα αυτής της ρηγματωμένης ιστορίας του ανθρώπινου Πάθους στον αγώνα του για την καταστροφή του Όντος και την έλευση του Δέοντος.