Κατά τον Οδ. Ελύτη, «Ο Υπερρεαλισμός έφτασε να διαμορφώσει ένα νέο τρόπο του νοείν και, συνεπώς, μια νέα λειτουργία ψυχική στον τρόπο της διατύπωσης, που συμβιβάζεται μ’ εκείνο που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε διαύγεια του συναισθήματος». Γι’ αυτό και καταλήγει: «[…] (ο Υπερρεαλισμός) προσπαθεί, ακόμη, να μη ρίξει το βάρος από τη μεριά της εξωτερικής πραγματικότητας αλλά, σε ίση μοίρα, και της εσωτερικής, και, πηγαίνοντας ακόμη πιο πέρα, ορίζει ότι ένας από τους βασικούς σκοπούς του είναι όχι η συνύπαρξη «κατ’ αλληλοδιαδοχήν», όπως θα λέγαμε, των δύο αυτών κόσμων, αλλά η αλληλοδιείσδυσή τους και η τελική συγχώνευσή τους σε έναν και μόνο αληθινό, ολοκληρωμένο και πραγματικό κόσμο: τον υπερπραγματικό».