Το νέο μυθιστόρημα μεταφέρει τον αναγνώστη ακόμη δύο χιλιετίες πιο βαθιά στην ιστορία και συγκεκριμένα: στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές. Δύο νίκες και μία ήττα, αλλά για την ήττα αυτή ο Montaigne έγραψε ότι όλες οι νίκες φθονούν τη λάμψη της. Αφηγητής και εδώ ένας Λήμνιος, ο Αλκαμένης, συμπατριώτης της συγγραφέως, ο οποίος τη βοηθά, χάρη στην κοινή καταγωγή, να ταυτιστεί με την αρχαία ιστορία, να τη ζήσει «από τα βάθη μιας αιώνια άγρυπνης στιγμής», αλλά και να δεχθεί τα συναισθήματά της, για να ζωντανέψει τα γεγονότα έτσι ώστε να αφορούν στον σημερινό άνθρωπο. Και σε αυτό το μυθιστόρημα, ένας εκλεκτός της Μοίρας, ο οποίος, μολονότι δεν είναι εξωτερικά σημαδεμένος, όπως ο Πορφύριος της Πόλης, έχει, από μικρό παιδί, το ψυχικό σθένος ημίθεου, ενώ σώζεται πολλές φορές από βέβαιο θάνατο, γιατί πρέπει να ακολουθήσει το πεπρωμένο του: να αφηγηθεί το βίο όσων ξεπερνούν το ατομικό εγώ τους για το συλλογικό συμφέρον. «Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να θεωθούν», είχε πει ο παιδαγωγός του.