Μέρα Κυριακή, να ’χει ξυπνήσει ανόρεξα μ’ ένα βάρος μέσα του κι ύστερα από τόσες προσπάθειες να το ’χει διώξει. Κι αυτή η μικρή να του το φέρει πάλι πίσω, να τον πικάρει, να του πλακώσει την ψυχή, να τον πληγώσει. Γιατί; Γιατί ο κόσμος να ’ναι τόσο κακός; Γιατί κάθε λίγο και λιγάκι να σε πικραίνει, να σου θυμίζει την ηλικία σου, τα ελαττώματά σου; Όμως αν είχε μια γυναίκα, ένα πρόσωπο δικό του, δεν θα ’νιωθε τόσο μονάχος, απελπισμένος. Η γυναίκα του –κι ο άνθρωπός του– θα ’νιωθε τα χρόνια του, τα ελαττώματά του, θ’ αγαπούσε κάθε του ρυτίδα.