Μέσα στον καταιγισμό των ολιγοσέλιδων ποιητικών συλλογών που βλέπουν καθημερινά το φως, σαν πικρές φωνές που ψηλαφούν νυχτωμένες μνήμες ή σαν νυχτωμένες φωνές που ψηλαφούν πικρές μνήμες, κουρασμένοι ιδαλγοί της χίμαιρας και του ονείρου, ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές των λέξεων, οι στίχοι της συλλογής Αλφειός πρόγονος του Ηλία Γκρή, ξεχωρίζουν με την ντομπροσύνη και την αλήθεια τους, με την αρρενωπότητα και την ειλικρίνειά τους. Η ποιητική φωνή του Γκρή είναι διαφορετική, γιατί και η οπτική του είναι αλλιώτικη: κοιτάζει κατάματα τον κόσμο, χωρίς κάτοπτρα και παραμορφωτικούς καθρέφτες.