Ο Σωτήρης Σαράκης αφοπλίζει τον αναγνώστη με το ευγενικό παράπονό του, την χαμηλόηχη αξιοπρέπεια του ελεγειακού τόνου του, την καταιγιστική συσσώρευση των τραυματικών συμβόλων της μνήμης και τη δειλή περιγραφή ενός νόστου καταδικασμένου να μην τελεσφορήσει ποτέ· ακόμη, υποβάλλει με τις επαναλήψεις ως επιλεγμένη ποιητική τεχνική, τόσο ταιριαστή στο να εκφράζει την επίμονη επιστροφή στη χαμένη παιδικότητα και τη μαγεία της φύσης, και τόσο σύμφυτη με τον βουβό θρήνο για την απώλεια. Γιατί η δωρική επανάληψη δεν έχει λόγο ύπαρξης ει μη μόνον στις κορυφαίες ώρες της πρώτης αθωότητας που αρέσκεται να συλλαβίζει τη ζωή, και τις έσχατες στιγμές της απώλειας, όπου τα πολλά λόγια δεν έχουν νόημα και η αναδίπλωση λίγων λέξεων εμπεριέχει την πεμπτουσία της τραγικής στιγμής.