Το πέμπτο ποιητικό βιβλίο του Αντρέα Παγουλάτου «Πέραμα» (εκδ. Μανδραγόρας 2006) αποτελεί έργο ποιητικής ωριμότητας και δύναμης εφάμιλλης και ίσως, στις καλύτερες στιγμές του, ανώτερης από όλα τα προηγούμενα βιβλία του, και τούτο κατά τη γνώμη μου είναι ήδη σημαντικό επίτευγμα. Η πολύ-επίπεδη, πρισματική και κοφτερή γραφή των προηγούμενων συλλογών του, άλλοτε διαφανής κι άλλες φορές σκοτεινή και απροσπέλαστη, έσπρωχνε ήδη την ποιητική φόρμα στα άκρα και κάποτε οδηγούσε την ποιητική έκφραση στα όρια με τη λιτότητα, την πυκνότητα και την απόλυτη απόσταξη των νοημάτων της. Η φανερή χρήση όμως μιας ιδιόρρυθμης πολυφωνίας που επέτρεπε να ακουστούν «φωνές/φωνές/φωνές» και να μπουν στο ποίημα λέξεις κι εκφράσεις άλλων γλωσσών ή διαλέκτων, στο «Πέραμα» μοιάζει να μετατρέπεται σε πολυρρυθμία, και σταυροδρόμι όπου συναντιούνται κι αναμειγνύονται μουσικές διαφορετικών πολιτισμών σε έναν διάλογο μεταξύ τους.