Τα κοράκια είναι ανήσυχα, όλο πετούνε πάνω από μια στέγη και γκρα, γκρα, τρυπούν κεφάλι· τα μικρά τους άλλοτε κάθονται φοβισμένα στον φωταγωγό της, άλλοτε πετούνε ως τη διπλανή κι αράζουν σε μια κεραία τηλεόρασης, και κρα, κρα, με τις άγουρες φωνές τους σιγοντάρουν τα μεγάλα, που ’ναι παχιά σαν κότες, κι εκείνα με τις μπάσες, τις βραχνές τους τις φωνές κράζουν ξανά και σουλατσάρουν με τα φτερά στη ράχη ενωμένα, σαν φύλακες με φράκα, και το κεφάλι πάνω κάτω να πηγαίνει, το ράμφος τους σαν ζυγαριά που δεν λέει να ισιάσει.