Στο χώρο του δικού μας πολιτισμού –του επονομαζομένου ευρωπαϊκού, δυτικού ή ιουδαιο-χριστιανικού– η σωρεία των πονημάτων, σχολίων και άλλων συναφών προσεγγίσεων του Δον Κιχώτη δεν συγκρίνεται ποσοτικά παρά μόνον (καθώς λέγεται) με τον όγκο των βιβλικών ερμηνειών. Ως επί το πλείστον, αυτή η, πάσης φύσεως, δευτερογενής φιλολογία εξετάζει το μυθιστόρημα του Θερβάντες λίγο πολύ ως αλληγορία κάποιου απώτερου ή ανώτερου νοήματος (ιστορικού, κοινωνικού, πολιτικού, πατριωτικού/εθνικιστικού, φιλοσοφικού, ψυχολογικού, θρησκευτικού και παραθρησκευτικού κ.λπ., κ.λπ...) Συχνά όμως, η ερμηνευτική πληθώρα μάς εμποδίζει να δούμε την ουσία του θέματος: ότι αυτό το βιβλίο είναι πρώτα απ’ όλα ένα θαυμάσιο αφηγηματικό έργο.