Κρατάω τώρα και ξεφυλλίζω με το όσιο νεύμα του αποχωρισμού, το τελευταίο δώρο της ʼννας, από τα ελάχιστα αντίτυπα που είχε απιθωμένα ακίνητα πάνω στον παλιό κομό της Συριανής γιαγιάς, με τη σφραγίδα της ιδιόχειρης αγάπης της: «Όλα του Αγγέλου κι αυτό από την ʼννα»: τον Κένταυρο του Maurice De Guerin, μεταγραμμένο από την ίδια στον ήχο της ποίησης που είχε αυθόρμητα ενδύσει στη ζωή και στη σκέψη της «γιατί για μένα ο Κένταυρος είναι δικός μας άνθρωπος, ζήσαμε μαζί αιώνες, με τον ʼγγελο στην Ολυμπία, αλλά και με μένα στο Πήλιο… Είμαστε λοιπόν παλιοί γνώριμοι κι έζησα στο βουνό με τις συνήθειές του… κι όσα δεν έγραψα τα είχα ζήσει. Έτσι έφτασα κι εγώ στην «εσχατιά της ηλικίας» μετά ίδια όνειρα και τις ίδιες επιθυμίες, γι’ αυτό λέω πως το ’γραψα εγώ αυτό το βιβλιαράκι… Συχώρεσε μου αυτό το ψέμα, αλλά το λάθος είναι του Κενταύρου που αντέγραψε τη ζωή μου…»