Είκοσι χρόνια μετά τον ʼρτο των αγγέλων, ο Πρεβελάκης δείχνει να έχει πια συμφιλιωθεί με τον «διχασμό» του Καζαντζάκη και να έχει μετανιώσει για κάποιες ανοιχτές ή συγκαλυμμένες κρίσεις του, και έτσι εξομολογείται έμμεσα τις τύψεις του στην Παναρέτου. Από την άλλη πλευρά, η μυθοπλασία του ʼρτου των Αγγέλων δεν πρόσφερε μόνο κάλυψη στον κριτικό και δημιουργό Πρεβελάκη, αλλά και έκφραση στην αγωνία του ανθρώπου Πρεβελάκη. Ο θρήνος του αφηγητή Γιωργάκη για τον Λοΐζο αποτελεί ένα εκρηκτικό μίγμα οδύνης και απόγνωσης, ένα αδιέξοδο: