Πλησιάζοντας αντικείμενα και σημεία απομακρυσμένα μεταξύ τους, οι μεταφορές και οι παρομοιώσεις δημιουργούν ένα είδος συνέχειας μέσα στο χώρο. Μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα σχήματα λόγου είναι το ακριβές ισοδύναμο, στο λεκτικό-ρητορικό επίπεδο, του προσώπου του αφηγητή-περιπατητή. Όπως ο αφηγητής-περιπατητής συνδέει με τις διαδρομές του τα διαφορετικά σημεία της πόλης που περιγράφει (το κείμενο μάλιστα ξεκινάει μ’ έναν περίπατο στην παραλία του Ρεθύμνου), έτσι η μεταφορά και η παρομοίωση παρέχουν τη δυνατότητα μετάβασης από τον ένα χώρο στον άλλο.