Τον θυμάμαι να κάνει καλή παρέα, με τον όρο βέβαια να του αρέσει η παρέα απολύτως. Ποτέ δεν τον είδα πλάι στο κρεβάτι αρρώστου, αλλά ποτέ δεν θυμάμαι επίσης να αδιαφόρησε όταν μπορούσε να βοηθήσει κάποιον. Υπάρχει κι ένα περιστατικό που μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση, γιατί δεν ταίριαζε με όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του. Ήταν στο πρώτο μας ταξίδι στη Κρήτη, όταν ο Πρεβελάκης συνάντησε την κυρία Αγγελιδάκη, παλαιά φίλη της μητέρας του που δεν ζούσε πια. Πραγματικά η τρυφερότητα που της έδειξε, ανακαλούσε έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό απ' αυτόν που ξέραμε.