Μια πόλη μες στο συρματόπλεγμα / τριάντα τόσα χρόνια, / η πόλη μου. / Πώς ν’ ανασάνει μες στον πνιγερό αγέρα; / Και πού ν’ απλώσει τα μαλλιά της να στεγνώσουν; / Τα βλέφαρα της δεν αντέχουν / τόσο φως, / Αύγουστος μήνας / και τα κρίνα επιμένουν / ν’ ανθίζουν στο Ακταίο.