Ο τίτλος της εισήγησης παραφράζει ελαφρώς παρατήρηση του Τέλλου ʼγρα για τον Καβάφη για τον οποίο γράφει: «Ο Καβάφης απομένει ένας διψασμένος της λατρείας, δηλαδή του εξωτερικού, του διακοσμητικού στοιχείου της θρησκείας». Δοκιμάζω να δείξω και να αναδείξω τη συγγένεια του Ξενόπουλου και του Αλεξανδρινού ποιητή ως προς την αισθητική τους στάση απέναντι στο διακοσμητικό στοιχείο της λατρείας στο χώρο της εκκλησίας, αλλά κυρίως να ερμηνεύσω τη σχετική στάση του Ξενόπουλου με όρους ιστορικούς. Επιλέγονται ως πεδία εφαρμογής το ποίημα του Καβάφη «Στην Εκκλησία» (Α48) και το δοκίμιο του Ξενόπουλου «Εθνική Λατρεία» από τον τόμο Στάχυα και παπαρούνες.