Το Μετρό, για να επανέλθουμε στο βιβλίο, πρέπει να προσεχθεί. Η συνομιλία του με τον προαιώνιο και τον πανανθρώπινο μύθο, η συνέχεια της οποίας επιδιώκει να ξαναπιάσει το χαμένο νήμα και να αξιοποιήσει το διακειμενικό τους βάθος, η ανθρωπιά που αποπνέει εκθέτοντας σε κοινή θέα τον σύγχρονο πόνο, δοσμένον το ίδιο μητροπολιτικά –με την έννοια της αναζήτησης της κοινής πανάρχαιας μήτρας– και αντάξια προς τον τίτλο του και προς το καταλυτικό θέμα του θανάτου που πραγματεύεται, με γλώσσα μεστή, διαχρονική, υπαινικτική ως νέος πολυσήμαντος χρησμός, όλα αυτά αποτελούν την αφορμή για υπαρξιακό, αλλά και για ποιητικό προβληματισμό και συνετισμό. Για επάνοδο στα ανθρωπινά μας μέτρα.