Ως μια νέα διερεύνηση ορισμένων χαρακτήρων από τους Βρυκόλακες του Ίψεν το έργο του Καμπανέλλη είναι μια δουλειά που θα μαγνητίσει όλους αυτούς που θαυμάζουν τη γεμάτη δύναμη τραγωδία του Ίψεν. Η δράση του εκτυλίσσεται σε μια σχεδόν έρημη σκηνή στο τέλος μιας παράστασης του έργου του Ίψεν. Ο νυχτοφύλακας του θεάτρου ρωτά τον ηθοποιό που είχε το ρόλο του πάστορα Μάντερς σχετικά με αυτό το χαρακτήρα και, καθώς μιλούν, ο ηθοποιός γίνεται πάλι ο κληρικός και ξαναζεί τη σχέση του με την κ. ʼλβιν, την τρυφερή και αξιαγάπητη γυναίκα που απέρριψε. Αυτή η διερεύνηση παρουσιάζεται δραματικά σε μια σειρά συγκινητικών σκηνών που σκιαγραφούν το ζευγάρι και ως εν δυνάμει εραστές στα νιάτα τους και ως απομονωμένα και ανικανοποίητα άτομα στη μοναχική τους ωριμότητα. Σε όλη τη διάρκεια του έργου ο Έλληνας συγγραφέας απορρίπτει το παράδειγμα κάποιων μοντέρνων συγγραφέων που χρησιμοποιούν το ιψενικό υλικό ως εφαλτήριο για τις δικές τους αρκετά ή εντελώς διαφορετικές ιδέες. Ο τρόπος που μεταχειρίζεται ο Καμπανέλλης τον Μάντερς και την κ. ʼλβιν μου φαίνεται αξιοσημείωτος για την πιστότητά του στη θεμελιώδη προσέγγιση του Ίψεν σ’ αυτούς τους χαρακτήρες. Το Στη Χώρα Ίψεν τιμά τον Ερρίκο Ίψεν κατακτώντας το θεατρικό τοπίο του Νορβηγού δασκάλου.