Πώς είναι τώρα δυνατόν να υποστηρίζεται η μεγάλη αξία της ερωτικής ποίησης του Θανάση Κωσταβάρα και να διακρίνεται ως υπέρτερη η απόκρημνα ερωτική του ποίηση τόσο πολύ από τα άλλα του ποιήματα; Το ερώτημα τούτο θα έθετε ένας ασκημένος ή εθισμένος να ταξινομεί τον Κωσταβάρα αυτομάτως στην ονομαζόμενη ποίηση της ήττας. Ο καιρικός αυτός και θεματικός κυρίως προσδιορισμός της ποίησης του Κωσταβάρα τον εγκλωβίζει ως ποιητή σε σχήματα καταδικασμένα να ξεπερασθούν. Εξάλλου, ο υπαρξιακός άξονας της ποίησης του βρίσκει την ανάπαυση του στην ερωτική του ποίηση, ενώ και ο ιστορικο-ιδεολογικός βασίζεται στην αγάπη του για τον άνθρωπο που συνεθλίβη από τις μυλόπετρες του πολέμου και της διχόνοιας. Τού λοιπού ο Κωσταβάρας πρέπει να θεωρείται ότι βρίσκει την έκφρασή του απογειωμένη στα ερωτικά του ποιήματα, ότι σε όλα του τα ποιήματα διαχέεται η αγάπη έστω και ως έλλειψη που γεννά τον φόβο και ότι μέσα από αυτή τη λογοτεχνική εμμονή μπορούμε να αναγνώσουμε την ποίηση του και να την αναλύσουμε φιλολογικά.