Καθώς όταν έχει βρέξει εξακολουθητικά και το υνί του αλετριού μπαίνοντας και σκάβοντας βαθιά στη γη αραδιάζονται στις αυλακιές, λοξά, κομμάτια χώματος το ένα πλάι στο άλλο –με τον αυγινόν ήλιο επάνω τους να τα στιλβώνει, να τ’ ασημίζει κι η δροσιά τους ν’ ατμίζεται– έτσι νιώθω τη γλώσσα που γράφω, σαν αυτά τα κομμάτια του χώματος. Η περιπέτεια της έκφρασης μεταλλάσσεται, συγχρόνως, σε μια πολυσύνθετη εσωτερική εμπειρία. Λαξεύεις μιας άλλης τάξεως ηθική. Σκάβοντας εντός σου, με τη δύναμη των λέξεων, ξυπνάς την αυτοσυνείδησή σου.