Το βιβλίο του Θωμά Μανόπουλου είναι ταυτόχρονα ένα βαθιά πολιτικό κείμενο κι ένα τολμηρό μυθιστόρημα. Αντλεί τη θεματική του ύλη από την πιο καυτή πολιτική επικαιρότητα, ελληνική και διεθνή: την τρομοκρατία. Μ’ αυτή τη θεματική, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα πολιτικό ρεπορτάζ· ή ένα κείμενο πολιτικής καταγγελίας-διαμαρτυρίας· ή, ακόμη, ένα μαχητικό πολιτικό μανιφέστο. Γιατί δεν του λείπει ούτε η διεισδυτική ανάλυση των φαινομένων ούτε η κριτική ματιά ούτε η πολιτική θέση. Κι εδώ ακριβώς «παίζει» το στοίχημα του συγγραφέα: θα καταφέρει να μεταπλάσει μια τόσο σκληρή ύλη σε καλλιτεχνική αξία, σε κοινό αισθητικό αγαθό; Θα μπορέσει να στήσει μια μυθιστορηματική φαντασμαγορία στην οποία μέσα ν’ αναπαύεται το ίδιο καλά ο παλιός αγωνιστής της δεκαετίας του ’40 και ο «κουλ» νεαρός της εποχής μας, ο απολιτικός μικροαστός της γειτονιάς και ο αριστεροδέξιος πολιτικάντης των καναλιών, η μάνα του ισοβίτη τρομοκράτη και η σύζυγος του κυρίου πρέσβη;