Σταθερός κανόνας στη δραματοποίηση υψηλών ιδεών και ηρωικών στάσεων αποτελούσε για τους τραγικούς ποιητές να αντλούν τα θέματα των έργων τους από τη μυθολογική παράδοση. Κρατούσαν τον βασικό πυρήνα του μύθου και άρθρωναν γύρω του τον ποιητικό λόγο και τη σκηνική δράση σε ένα πρωτότυπο ιδεολογικό περιεχόμενο σύμφωνα με τις δραματουργικές προθέσεις του κάθε συγγραφέα. Ο μύθος του Φιλοκτήτη αποτέλεσε το υλικό για την ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή, το πιο όψιμο από τα σωζόμενα έργα του, το οποίο παρουσιάστηκε το 409 π.Χ. στους δραματικούς αγώνες των Μεγάλων Διονυσίων στην Αθήνα. Είχαν ήδη προηγηθεί τα αντίστοιχα έργα από τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη τα οποία γνωρίζουμε μόνο από περιληπτικές υποθέσεις μεταγενέστερων σχολιαστών. Στη νεοελληνική δραματουργία ο μύθος ενδύεται τη σύγχρονη μορφή του από το ομώνυμο έργο του Βασίλη Ζιώγα, το οποίο γράφτηκε το 1976 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από το Θέατρο «Σημείο» στην Αθήνα, την περίοδο 1989-90.