Πώς αποτιμάται τελικά το νόημα της ζωής που κρέμεται από μια κλωστή πάνω στην άβυσσο του θανάτου και ταυτόχρονα δέχεται τόσες επιθέσεις ευτελισμού; Και ο πρεσβύτερος, και ο νεότερος ποιητής το βλέπουν με μια καλά ζυγισμένη, καθόλου εύκολη κατάφαση στις ανεξάντλητες εφεδρείες της, στην αστείρευτη υγιή φύση του ανθρώπου, στη δυνατότητα της διαδοχής αξιών. Στη σωτήρια δημιουργία. Και με τον τρόπο αυτό σαν να απαντάνε στην παλιά και τόσες φορές ανασυρόμενη ερώτηση του Χέλντερλιν: «Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ ένα μικρόψυχο κόσμο;» Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ύπνος του καπνιστή κλείνει με τους στίχους στραμμένους στην επικοινωνία και τη συνέχεια