Τα όνειρα του Μάνου τα λέει ο ίδιος αναδρομικά. Τα όνειρα της Νάνσυ τα λέει εν μέρει και η ίδια καθώς συμβαίνουν. Τα όνειρα της Έμμης τα αναλαμβάνει κάποιος τρίτος αναδρομικά. Όσο μειώνεται ο αυτοέλεγχος του προσώπου, τόσο αυξάνεται ο έξωθεν αφηγηματικός έλεγχος (ή τουλάχιστον η πρόθεση του ελέγχου) και, σε τελευταία ανάλυση, ο συγγραφικός έλεγχος και όλες οι ειρωνικές του δυνατότητες. Το ότι στην Τριλογία ακούγονται πολλές φωνές είναι ένα γεγονός. Το με ποιους όρους ακούγονται είναι ένα ερώτημα. Προς την κατεύθυνση αυτή τα όνειρα θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως λυδία λίθος. Το βέβαιο είναι πάντως ότι το ονειρικό κείμενο της Τριλογίας δεν επιδιώκει να αποδώσει με γλωσσική διαφάνεια τα γνωρίσματα της ονειρικής εμπειρίας. Οι μονόλογοι της Φράου ʼννας για παράδειγμα, που δεν συμπεριλαμβάνουν όνειρα, μοιάζουν, ως γραφή, πολύ περισσότερο με πραγματικά όνειρα. Αυτό που φαίνεται να επιδιώκει (μεταξύ άλλων) το κείμενο είναι κατ’ αρχήν να διεισδύσει στις υπόγειες διαδρομές των προσώπων. Παρεμπιπτόντως όμως διεισδύει και στις υπόγειες διαδρομές του εαυτού του.