Την τελευταία φορά που είδα την Ανθή ήταν στα βαφτίσια της κόρης μου. Ψηλή, παχουλή –ίσως τα ψυχοφάρμακα έπαιξαν εδώ κάποιο ρόλο–, πληθωρική, αναπάντεχα ζωηρή, η βροντερή φωνή της, τραχιά και καθαρή, μου θύμιζε παμπάλαιες εποχές της, τότε που όλοι θαύμαζαν το διαγραφόμενο μέλλον της –τι ειρωνεία αλήθεια–, με μια φωτογραφική μηχανή τσέπης, να υπερβάλει φωτογραφίζοντας μας διαρκώς, με παράξενη εμμονή που προκαλούσε απορία, λόγω των πενιχρών σχέσεων που είχαμε πάντα, αν και ήμασταν πρώτα ξαδέλφια.