Εκπροσωπώντας μία συγκεκριμένη θεραπευτική σχολή, αυτή της Υπαρξιακής Ψυχοθεραπείας, ο Δήμιος του Έρωτα σίγουρα δεν αντλεί την αξία του από το γεγονός ότι αποτελεί την τελευταία λέξη της ψυχαναλυτικής φιλολογίας. Ο συγγραφέας του μάλιστα αντιπαρέρχεται σχετικά αναίμακτα την ψυχαναλυτική οπτική όταν, για παράδειγμα, αναφέρει ότι η θεραπευτική παλινδρόμηση και η ανακεφαλαίωση της αιμομιξίας έχουν ιαματική δράση μόνο επειδή παρέχουν στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο «κάποια κοινή δραστηριότητα, ενόσω η αληθινή θεραπευτική δύναμη –η σχέση– ωριμάζει πάνω στο δέντρο». Η σχέση για την οποία μιλάει ο YALOM, που αφορά στην επίπονη και περίπλοκη διαδικασία της μεταβίβασης-αντιμεταβίβασης, βρίσκεται εξίσου στον πυρήνα της κλινικής αλλά και της αναστοχαστικής δραστηριότητας της «σύγχρονης» ψυχανάλυσης. Η ψυχαναλυτική όμως βιβλιογραφία αντιστέκεται σε απλουστευτικές περιγραφές του θεραπευτικού τοπίου.