Από τα παραπάνω καθίσταται εμφανές ότι οι κριτικοί της μεταστρουκτουραλιστικής περιόδου δίνουν προτεραιότητα στο αλληγορικό σχήμα λόγου έναντι του συμβόλου γιατί εκτιμούν σε αυτό το χάσμα μεταξύ της αφηρημένης έννοιας και του αντικειμένου που την αντιπροσωπεύει, ένα εννοιολογικό κενό το οποίο όπως είδαμε απεχθάνονται οι ρομαντικοί. Κι ενώ ο Paul de Man χρησιμοποιεί τη δυνατότητα της παραπεμπτικής πολλαπλασιαστικότητας του αλληγορικού σχήματος ως μέσο για την κατανόηση και την ανάλυση των θεμελιακών δομών της γλώσσας, ο W. Benjamin το εκτιμά σαν «μια στρατηγική με την οποία θα αντιμετωπιστεί η απειλή της εννοιολογικής απολυταρχίας που επιβάλλεται (σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον) από τις μετωνυμικές ρητορικές δομές».