Ο Ιάγος του Πολίτη, το σκηνικό αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης νοητικής επεξεργασίας, είναι μια νέα και τολμηρή σκηνοθετική πρόταση, η οποία ανατρέπει και υπερβαίνει τα γνωστά όρια της κριτικής και σκηνικής παράδοσης του έργου. Το «καινούργιο» του Πολίτη είναι η ηρωοποίηση του Ιάγου, δηλαδή η αναγωγή του σε εξέχουσα προσωπικότητα, άξια θαυμασμού. Για τον Ιάγο του Πολίτη δεν ισχύουν τα κοινά μέτρα και σταθμά, αυτά που στην πορεία τριών και πλέον αιώνων θεατρικής ιστορίας και κριτικής τον είχαν βαφτίσει «ραδιούργο», «μακιαβελικό», «σατανικό», «σύμβολο του Κακού», κ.ά. Ο Πολίτης γνώριζε πολύ καλά αυτήν την παράδοση και, επιπλέον, είχε μελετήσει το έργο για αρκετά χρόνια. Ο ίδιος, εντούτοις, ισχυριζόταν ότι οι αντιλήψεις του «κατ’ ευτυχίαν» στηρίζονται «στο κύρος μεγάλων κριτικών». Έτσι τουλάχιστον έγραψε το 1929, απαντώντας σε έναν από τους επικριτές του – και υπήρξαν πάρα πολλοί αυτοί που διαφώνησαν έντονα μαζί του.