Χρησιμοποιώντας μικρά σπαράγματα, στιγμές, από την προσωπική ιστορία των προσώπων, η Λούλα Αναγνωστάκη συνθέτει τη σύγχρονη ιστορία του τόπου. Αυτή η αναγωγή του ελάχιστου καθημερινού στο συλλογικό, στο οικουμενικό ακόμα, χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο της, αφού πέρα από την ιστορία του τόπου, αυτή που πραγματώνεται στη δίωρη σκηνική βίωση της δικής της ιστορίας, ανασύρει καταστάσεις από βαθιά στρώματα της ψυχής, από υπαρξιακές ζώνες, από θαμμένα στην ομίχλη του ασυνείδητου επικίνδυνα πεδία. Όπως ο λόγος της Βάσως στη Νίκη: «Θέλω να ξέρεις, λέει, πως αυτό που έκανε ο Θανάσης –Θανάσης ήταν ο αδερφός της και είχε σκοτώσει το φίλο της για λόγους τιμής– τότε, ήταν το μόνο πράγμα που μας έκανε να ξεχωρίσουμε. Χωρίς αυτό η ζωή μας θα ήταν ένα ατέλειωτο σκοτάδι». Αφού αυτό διέγειρε και αφύπνισε τη συνείδηση. Φώτισε το σκότος που την κρατούσε αιχμάλωτη στους άναρθρους βυθούς της. Χωρίς αυτό δεν θα είχαν φτάσει ποτέ σε μια έστω οδυνηρή αυτογνωσία.