Αλλά τελειώνοντας ας παρακολουθήσουμε τις μυστικές εκείνες και γόνιμες διαδρομές, που διανοίγονται για χρόνια, συχνά ανεπαίσθητα, μέσα στο έργο. Ας ξεκινήσουμε με μια μαρτυρία, που διέσωσε ο Γιάννης Δάλλας, στο βιβλίο του «Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης». Στην υποθετική ερώτηση, αν τύχαινε μια μεγάλη καταστροφή, τι θα κρατούσε από τις πνευματικές του αποσκευές, εκείνος απάντησε: «Αδίσταχτα τον Σολωμό και τον Μπωντλαίρ» - «Τον Σολωμό και όχι τον Καβάφη;» ερωτά ξανά ο Γιάννης Δάλλας, «Όχι, χίλιες φορές. Ο Σολωμός είναι ο πιο λυτρωτικός». Αργότερα, σε συνέντευξη προς τον Μισέλ Φάις, τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην και απαντάει σε παραπλήσια ερώτηση, «Πιο πολύ από τους δικούς μας, μου αρέσει ο Καβάφης και από τους ξένους ο Τρακλ. Τώρα, το γιατί δεν το ξέρω. Με τραβάνε, μου αρέσουνε. Μου μιλάνε. Ενώ άλλοι ποιητές που μου αρέσανε παλιά, νεκρωθήκανε μέσα μου. Δεν με ενδιαφέρουν». Να λοιπόν, πώς οι σκοτεινοί δρόμοι της επίδρασης, μένουν για καιρό αναποκάλυπτοι ως προς την κατεύθυνση, ενώ βρίσκεται κανείς να τους διασχίζει, εσωτερικά και άδηλα.