Ξύπνησα αλαφιασμένη κι έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Ευθύς θυμήθηκα το φίδι το Ιερό με το ασημένιο πουκάμισο. Θυμήθηκα τον πανάρχαιο χρησμό πως, σαν ξυπνήσει από τη νάρκη του, θα ξυπνήσει μαζί του κι ο χρόνος επτά φορές το μπόι του. Εγώ τον ήξερα το χρησμό. Εγώ τον είχα προκαλέσει. Τυλιγμένη σε θυμιάματα από δαφνόφυλλα και ιτιές. Εγώ, που έχασα τ’ όνομά μου στο πένθος των αιώνων μου. Κι είμαι μαζί η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα. Είμαι η Μάγισσα – όπως με λένε. Η Γυναίκα.