Μέσα σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί ο τεχνικός πολιτισμός, ο άνθρωπος ζώντας στο απόλυτο υπαρξιακό σκοτάδι ψάχνει ψηλαφώντας γύρω του τον συνάνθρωπο. ʼλλοτε τον βρίσκει κι άλλοτε όχι. Κι όλοι ψάχνουν το ίδιο μυστικό, τον ίδιο λυτρωτικό λόγο χωρίς συνεργασία, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους. Κι αυτό τον λυτρωτικό λόγο τον συμπυκνώνει –άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο– η τέχνη και δη η λογοτεχνία, η μεταφυσική λογοτεχνία της υπερβατικής αλήθειας, της ομορφιάς και της υπαρξιακής οδύνης. Αυτή που «ανοίγει δρόμους» και «οικοδομεί την ʼβυσσο». Αυτή που φωτίζει τα σκοτάδια της ύπαρξης κι αποτυπώνει την πνοή του Αόρατου. Κι όλα αυτά όχι με τη λογική και τη νόηση –ο κόσμος είναι παράδοξος κι άπιαστος στη νόηση– αλλά με το φωτισμό της ύπαρξης, την ενόραση και τον διανοητικό οραματισμό. Οι σχέσεις μιας τέτοιας λογοτεχνίας με τη φιλοσοφία του υπαρξισμού και του μυστικισμού είναι εμφανείς και οριοθετημένες. Είναι ο χώρος όπου ενοποιούνται ο φιλόσοφος κι ο ποιητής, ο μύστης κι ο οραματιστής του κόσμου.